آموزش فرم دو تکواندو - Learing second Form Taekwondo

نام فرم  :  تگوک ای جانگ
شماره فرم :  دو
نام شاخه : ت
معنی : شادی - وفاداری
سمبل :  دریاچه
تعداد تکنیک  :  ۲۳
تعداد شماره  :  ۱۸
محل کی هاپ : 18

----------------------------------------------

برای ذخیره تصویر آموزش فرم ۲ تکواندو روی عکس راست کلیک کرده و گزینه

 save picture as را انتخاب کنید.

آموزش فرم یک تکواندو - The first forms of Taekwondo Training

نام فرم  :  ت گوک ایل جانگ
شماره فرم :  یک
نام شاخه : کن
معنی : خالق - قدرت
سمبل :  آسمان
تعداد تکنیک  :  ۲۰
تعداد شماره  :  ۱۸
محل کی هاپ : 18

جهت خواندن محتوای بیشتر در مورد آموزش فرم یک به ادامه مطلب بروید...

آموزش فرم شماره يك تكواندو (تگوك ايل جانگ)

 نام فرم  : تگوک ایل جانگ

معني : خالق - قدرت

تعداد حركت : ۱۸ شماره

تعداد تكنيك : ۲۰ عدد

محل كي هاپ : شماره ۱۸

سمبل : آسمان

شاخه : كن

جهت خواندن کامل مطلب به ادامه مطلب مراجعه کنید...

فرم یکی از مهمترین جنبه های آموزشی هنرهای رزمی میباشد. فرم مجموعه ای از حرکات کلاسیک تکواندو، شامل تکنیکهای ایستادن، دست، پا و جابجایی است که بر اساس منطق طراحی شده اند.

تاریخچه فرم ها به قدمت هنرهای رزمی است و هیچ هنر رزمی وجود ندارد که فرم نداشته باشد. در زمانهای باستان که هنرهای رزمی به صورت مخفی و انفرادی تمرین میشد هنرجویان جهت تمرین تکنیکها و مبارزه ناگزیر به اجرای دفاعها و حملات در مقابل حریف فرضی بودند. بدین ترتیب فرمهای اولیه پا به عرضه حیات نهادندوبه تدریج فرمهای برتر اساتید زبردست توسط شاگردان آنان در نقاط مختلف آموزش داده شده. این اولین مرحله در استاندارد فرمها بود. با تشکیل سبکهای متفائت توسط اساتید تراز اول فرمهای هم سطح به شکل یکسان بین هنرجویان آن سبک تمرین میشد. فرمهای تکواندو پس از قرنها توسط فدراسیون جهانی تکواندو در سال 1977 میلادی مطابق با 1356 خورشیدی یکسان و استاندارد گردید. در حال حاضر بیش از 202 کشور پنج قاره جهان فرمهای تکواندو را طبق استاندارد فدراسیون جهانی تکواندو تمرین میکنند.

اگرچه فرمها حاوی تکنیکهای متنوعی هستند با این وجود همگی دارای خواص یکسانی میباشند که سه اصل کلی را در بر دارند. این سه اصل عبارتند از: هر فرم از نقطه یا حالت خاصی شروع میشود و در همان نقطه یا حالت تمام میشود. هر تکنیک بایستی با سرعت و قدرت خاصی که در فرم برای آن معین شده اجرا شود. هر فرم به خودی خود دارای ارزشهای فیزیکی و روانی مخصوص به خود است.

با پیشرفت هنرجو فرمها پیچیده تر و مشکل تر میشود و تنها پس از تمرین فراوان هر فرم(حداقل 300 بار) و موفقیت در آزمون میتوان فرم بعدی را آموزش داد. با اندکی توجه به فرمهای تکواندو درمیابیم که همگی با تکنیک های دفاعی و از سمت چپ شروع میشود.

با در نظر گرفتن اینکه فلسفه پیدایش و تکامل هنرهای رزمی، دفاع از حق حقیقت و نیز دفاع از مظلوم و ستم دیده ، مسئله شروع فرم ها روشن می گردد.

(علیرضا نصر آزادانی اولین مدال طلای تیم ایران در بازی های آسیایی گوانجو را در رشته تکواندو به خود اختصاص داد)

درسال 1349 (مطابق 1970 ميلادي )‌با مطالعاتي كه درسيستم نظامي كشور جهت تقويت و تربيت نيروهاي تخصصي و ويژه ارتش انجام گرديد تكواندو با توجه به مهارت خاص فيزيكي و چابكي و كاربردهاي فني آن مورد توجه مسئولان وقت قرار گرفته و به عنوان يك درس اصلي آموزشي نيروهاي ويژه چترباز (‌تيپ نوحه )‌ تعيين گرديد. جهت آموزش آن نيز اساتيد اين ورزش (كيم .سورين – كيم يانگ هونگ ) ازكشور كره دعوت شده و اين اساتيد آموزش فشرده و سخت آنرا در پرسنل منتخب نيروهاي مخصوص شروع نمودند كه پس از اتمام اين دوره فارغ التحصيلان آن اساتيد و پيشكسوتان حاضر: استاد محمد اسماعيل آذرپاد - استاد داود ارجمند – استاد كاظم رضايي – استاد سليمان علي نسب – استاد شيراسب واستادان زنده ياد، شادروان حسن زرشكي – شادروان قاسم نقيب زاده – شادروان منصور فكوري و ديگر فارغ التحصيلان بودند و از سال 1350 توسط همين اساتيد آموزش آن در باشگاههاي تهران دخانيات – كيان – نيكنام و......... به ميان ورزشكاران علاقه مند به ورزشهاي رزمي برده شد وپس ازحدود سی و نه سال آموزش و تلاش حاصل آن تعداد كثيري مربي و داور و قهرمان توسط اين اساتيد و شاگردان اوليه و ثانويه آنان در سراسركشور مي باشد .

جهت خواندن ادامه مطلب پیدایش تکواندو در ایران روی لینک آن کلیک کنید...

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به بیش از ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.

شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوگوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.

جهت خواندن ادامه مطلب تاریخچه تکواندو روی لینک آن کلیک کنید...

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به بیش از ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوگوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.

در دوران پادشاهی شیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.

اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.

تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می‌شد.

روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.

در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.

آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی سخت‌گذر توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.