چه وقت یک رزمیکار واقعی شده اید؟ (طنز)

چه وقت یک رزمیکار واقعی شده اید؟ (طنز)

از همین ابتدا خیلی تاکید دارم که مطالب این پست کاملا جنبه ی طنز دارند و فقط با هدف سرگرم کردن شماست و هیچ گونه واقعیتی در آنها دیده نمی شود و اغلب رزمی کاران هیچ چیز از توانایی هایشان را در زندگی روزمره بروز نمی دهند مگر اینکه مجبور باشند. فلسفه ی هنرهای رزمی مشرق زمین هم همین است. لطفا اگر کسی میخواهد ناراحت شده یا به خود بگیرد، از خواندن این مطلب صرف نظر کند.

.         صحبت کردن با شما کاری دشوار میشود چون شما دائما حین صحبت (استقرار)تان را تغییر میدهید و تکنیک های پایتان را تمرین می کنید.

·         وقتی خم شده اید تا بند کفشتان را ببندید، کارتان که تمام شد، موقع بالا آمدن کیاب کشیده و در گارد مبارزه قرار می گیرید.

·         پاسخ پدر، مادر، اوسا، معلم و ... را (osss) و یا (تکوان) می دهید.

·         موقع راه رفتن معمولی، خیلی دقت می کنید که روی پایتان 30 درجه بچرخید.

·         شبها موقع خواب حداقل یک سلاح رزمی را در آغوش می گیرید.

·         اصرار دارید که هر هفته جای کوفتگی های جدیدی را در ساعد و یا ساقتان، به دوستان و همکارانتان نشان دهید.

·         از لنگ لنگان راه رفتن و توضیح اینکه این هفته به چه آسیبی دچار شده اید، لذت می برید.

·         در یخچال را با ضربه یوپ چاگی پرتابی می بندید.

·         درها را با آپ چاگی باز می کنید.

·         صندلی های ادارتان که پشتی بلندی و میله ای چرخشی دارند، وسیله ای بسیار مناسب برای تمرین تکنیک های چرخشی تان هستند.

·         رییس اداره دنبال این مسئله می گردد که چرا در این اداره اینقدر صندلی ها می شکند؟

·         روشن و خاموش کردن لامپ ها با ضربه ی تیغه دست انجام میشود.

·         معیار خرید لباس های عادیتان این است که میتوانید در آنها ضربات پایتان را بزنید یا نه.

·         لباس هایتان باید آنقدر تنگ باشند که بتوانند اندام "ورزشیتان" را نمایان کنند و در عین حال آنقدر راحت باشند که بتوانید با آنها مبارزه کنید.

·         کتابهایی که با خود به سلمانی میبرید، ((فرمهای تکواندو)) و ((آموزش زبان کره ای برای مبتدیان)) هستند.

·         معیارتان برای خرید یا اجاره خانه این است که آیا جا برای تمرین دارد یا نه.

·         هنگام صحبت با یک فرد بیحال و کسل کننده، برای رفع کسالت تکنیک های چوب دستیتان را با خودکارتان تمرین می کنید.

·         پس از اینکه کمی چمن بیچاره را که ذره ای از دیگر چمن ها بلندترهستند، با نهایت خشونت مسطح کردید، به هنرجویان تازه کار میگویید "رزمیکار بودن به معنی خشن بودن نیست"

·         هنگامی که با مبتدان مبارزه می کنید به آنها نمی گویید که ضرباتشان خیلی آهسته است و باید محکمتر باشد.

·         هنرجویان جدید را بعنوان میت زنده و متحرک نگه می کنید.

·         به مغازه دار میگویید: "شرت خوبی است ولی فکر نمی کنم بتوانم با آن دولیا چاگی بزنم"

·         به مرحله ای از عرفان رسیده اید که وقتی کسی را نگاه می کنید، علامت + قرمز رنگی روی نقاط امتیاز آور او چشمک میزند.

·         دکمه ی آسانسور را فقط و فقط با ضربه دانگ جوموک میزنید.

·         پزشک ارتوپد شهرتان، پولدار شدنش را به شما مدیون است.

·         شعارتان این است: ((درد، لذت است.))

·         هنگام سلام کردن دست چپتان را زیر دست راستتان قرار میدهید.

·         هنگام گفتن کلمه "متاسفم" ناخاسته تعظیم میکنید.

·         هنگام خرید کفش بجای اینکه کمی با آن راه بروید، استقرارهایتان را با آن تمرین میکنید.

·         سزای تلفن عمومی که برای شما کار نکرد، خرد شدن بوسیله ضربه یوپ چاگی است.

·         هرگز دست به سینه یا دست درون جیب نمی ایستید.

·         هنگام ورود به اتاق یا خروج از آن، ناخواسته تعظیم میکنید.

·         معلمان مدرسه را ناخواسته، "کان جانگ نیم" یا "سن سی" صدا می زنید.

·         در صف مدرسه، استقرارهایتان را تمرین میکنید و بجای صلوات فرستادن ossss یا "تکوان" می گویید.

·         گروه سرودتان، سرود جهانی تکواندو را میخواند.